Executieveiling via internet: praktisch, maar wel kans op vertraging

Online veilingen bestaan inmiddels al geruime tijd. Sinds 1 januari 2015 is bij wet geregeld dat ook bij executieveilingen van vastgoed via internet kan worden geboden. In de meeste gevallen kan zowel via internet als in de veilingzaal worden geboden. Als via het internet een bod wordt gedaan, hoor je in de veilingzaal een geluidssignaal / piepje. De internetbieder biedt dus ‘live' mee. De notaris houdt de biedingen in de zaal en de biedingen via internet gelijktijdig in de gaten. In de praktijk zorgt dat nog wel eens voor problemen.

Zoals bij de veiling van een pand gelegen in Rotterdam die geveild werd op de Regioveiling Rijnmond. Bij die veiling was het pand net in de zaal gegund aan bieder A, toen via internet nog een hoger bod van bieder B binnenkwam. De notaris vond dat het bod van A eerder was en gunde het pand dus aan A. B was het daar niet mee eens en stelde de notaris aansprakelijk voor zijn schade. De vorderingen van B worden afgewezen.

De Rechtbank Rotterdam, aan wie de zaak werd voorgelegd, besliste echter in het voordeel van de notaris. Volgens de rechtbank viel niet in te zien wat de notaris te verwijten viel. Het geluidsignaal van het bod van B klonk pas in de veilingzaal toen de veilingmeester het pand met een hamerslag aan A had gegund. B was dus gewoon te laat. De notaris mocht er dus van uitgaan dat A als eerste had afgemijnd. Hij heeft dan ook géén zorgvuldigheidsnorm tegenover B overtreden.

Behalve tegen de notaris stelde B ook nog een schadeclaim in tegen de Stichting Notarieel Instituut Internetveilen (NIIV): de organisatie die het webportal voor het internetbieden aanbiedt). B verweet het NIIV dat de website van het NIIV in een zodanige staat verkeerde dat het kon gebeuren dat het object niet aan B is gegund, maar aan A, ondanks dat B als eerste bieder had geboden op het pand. Het NIIV beriep zich toen op de toepasselijke veilingvoorwaarden. Daarin stond onder meer dat de notaris het laatste woord had over alles wat zich tijdens de veiling voordeed, en dus ook over de vraag aan wie het pand zou worden gegund. De rechtbank gaf het NIIV daarin gelijk. Volgens de rechtbank was het onvermijdelijk dat een kleine vertraging zit tussen het klikken op de biedknop op het computerscherm en het afspelen van het geluidssignaal in de veilingzaal. Die vertraging kan groter zijn als gevolg van factoren die buiten de invloedssfeer van het NIIV liggen, zoals een trage computer of trage internetverbinding van de bieder of vertraging van het internetverkeer. Daarmee is volgens de rechtbank gegeven dat er discussies kunnen ontstaan over welk bod het eerste was. De rechtbank vond het redelijk dat het NIIV door middel van algemene voorwaarden had voorzien in een oplossing voor dergelijke discussies. Ook acht de rechtbank het niet onredelijk dat de notaris was aangewezen als degene die beslissend voor partijen mocht oordelen over de vraag welk bod het eerste was.

De conclusie van de rechtbank: als een bieder niet het risico wil lopen dat hij door de met een internetbod gemoeide vertraging achter het net vist, kan hij ervoor kiezen zelf naar de veiling te gaan of ter plaatse namens zich te laten bieden.

Heeft u vragen naar aanleiding van deze uitspraak of vragen over (executie) veilingen in het algemeen? Dan kunt u altijd met mij contact opnemen.

(Rechtbank Rotterdam 25 november 2015, ECLI:NL:RBROT:2015:8370)